Breaking News:
ஒரு மழைக்கால மாலையில், கண்ணன், நீலாவை சந்திக்க ஒரு சின்ன காபி கடைக்கு வந்தான். அவர்களுடைய காதல் என்னவாகப் போகும் என்பதே அவன் மனசில் இருந்த ஒரே கேள்வி, கவலை..
மூன்று ஆண்டுகளாக இருவரும் நண்பர்களாக இருந்தபோதிலும், கண்ணனின் மனதில் நீலாவுக்கான உணர்வுகள் ஆழமாகவே இருந்தன. உள்ளுணர்வு காதலில் திளைத்திருந்தது. ஆனால் அவள் அவனுக்கு எதிராக எதுவும் சொல்லாமல் இருந்தாலும் அவனை விரும்புவதாகத் கூறியதே இல்லை..
நீலா சன்னலில் நின்று மழையை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள். கண்ணனைப் பார்த்தவுடனே, அவள் மெல்லிய சின்ன புன்னகையுடன் அவனை வரவேற்றாள்.
“நீ எப்படி இருக்கின்றாய்?” அவள் தைரியமாகக் கேட்டாள், கண்ணன் தனது மனதில் கொதிக்கும் எண்ணங்களை மறைக்க முயன்றபோது.
“நான் சுமாராக தான்,” என கண்ணன் சிறிது தயக்கத்துடன்
சொன்னான். "நான் வெளிநாடு செல்லப் போகிறேன், மேற்படிப்புக்கு அனுமதி கிடைத்துள்ளது.
எனது லட்சியம் நிறைவாகும் தருணம்.
நீ என்னுடைய உணர்வுகளை உணருகிறாயா?" என்றான் கண்ணன்..
அவளின் முகத்தில் சற்றும் சலனமோ அல்லது மாற்றமோ இல்லை. அவள் நேராக அவனைப் பார்த்து, மெதுவாகக் கூறினாள், “நான் உணர்கிறேன் கண்ணா... ஆனால் நம் வாழ்க்கையில் எல்லாம் நாம் நினைப்பது போல் நடக்காது."
கண்ணனின் இதயம் சற்றே வலித்தது. அவன் அவளிடம் காதலை வெளிப்படுத்த விரும்பினான், ஆனால் நீலாவின் பதிலில் ஒருவித பிரிவின் நிழல் தெரிந்தது.
"நீலா, நான் உன்னைவிட முடியவில்லை. நம் காதல் இதுதான் என்றால், நான் ஏற்க மாட்டேன். ஒருமுறை முயற்சிப்போமா?" அவன் கண்களில் ஒரு இறுதி நம்பிக்கை.
நீலா அவனை நோக்கி அமைதியாகச் சொன்னாள், “நாம் எதையும் கடினமாக பிடித்து நிறுத்த முடியாது, கண்ணா.
வாழ்க்கை சில நேரங்களில் துயரமான முடிவுகளை கட்டாயமாக்குகிறது."
அவளின் வார்த்தைகள் கண்ணனின் மனதில் பளிச்செனப் பட்டன. அவன் இனி வற்புறுத்த முடியாது என்பதில் தெளிவானான்.
நீலாவும் அவனை விரும்புகிறாள் என்பதை அவளது கண்கள் தெரிவித்தது.
அவர்கள் காதல், நிறைவேறாத கனவாய் இருட்டின் அச்சம் போல முடிவடைந்தது.
கண்ணன் அங்கிருந்து திரும்பியபோது, மழைத் துளிகள் கண்ணீர் போல அவனின் முகத்தைத் தொட்டன.
அது வலியை உண்டாக்கியது.
மனதின் வலி..