ஆர்த்தீ

டாக்டர் ப.பாண்டியராஜன்

மதுராந்தகம்

மாலை நேரம், முத்து, தன் மனைவி கற்பகத்தை ஒரு பொக்கிஷம்போல் தாங்கி வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தான். அவள் கையில், ஒரு பிஞ்சு தேவதை துயில் கொண்டிருந்தாள். வாசலில் நின்றிருந்த முதியவர் ஒருவர், கற்பகத்திற்கு ஆரத்தி எடுத்து உள்ளே வரவேற்றார்.

முத்து, "பெரியவரே! என் மகளுக்கு ஒரு நல்ல பெயர் வையுங்கள்," என்று கூறிவிட்டு, ஆரத்தித் தட்டில் தன் வியர்வையின் வாசம் மாறாத ஒரு ஐம்பது ரூபாய் நோட்டை வைத்தார். முதியவர் குழந்தையை உற்றுப் பார்த்தார். "நான் ஆரத்தி எடுத்து வரவேற்றேன்... ஆகையால் ஆர்த்தி என்று பெயரிடுங்கள்," என்றார். முத்துவும் "சரி," என்று தலை அசைத்தான்.

ஒரு நாள் நடுப்பகல்... முத்துவின் செல்போன் அலறியது. மறுமுனையில் கேட்ட வார்த்தைகள் முத்துவைத் தூக்கி எறிந்தன. கற்பகத்தின் தாய் திடீரென இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தி. முத்து ‘தயங்கி, தடுமாறி, அவன் மெதுவாகக் கற்பகத்தின் அருகில் சென்றான்.

“கற்பகம், சீக்கிரம் கிளம்பு... உன் அம்மா வீட்டுக்குப் போறோம்,” என்றான் குரல் நடுங்க. ஆனால், கற்பகமோ மிகவும் சாதாரணமாக, “அம்மா நாளைக்கு வருவாங்கன்னு சொன்னாங்களே மாமா. இப்போ கிளம்பணுமா?” என்று கேட்டாள்.

முத்து உடைந்து போனான். அவன் அங்கேயே கதறி அழுதான்.

“என்ன ஆச்சு மாமா! ஏன் இப்படி அழறீங்க?” என்று கற்பகம் கேட்டபோது, முத்துவால் வார்த்தைகளை உச்சரிக்க முடியவில்லை. “உன்... உன் அம்மா... இனிமேல் வரமாட்டாங்க!”

அந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட கற்பகம்... மௌனச் சிலையாய் நின்றாள். “என்ன ஆச்சு கற்பகம்? ஏன் அமைதியா இருக்கே?” என்று முத்து மீண்டும் கேட்டபோது, அந்தச் சிலை பேசத் தொடங்கியது.

“ஒண்ணுமில்ல மாமா... ஆர்த்தி பிறந்தப்ப அங்கிருந்த முதியவர் சொன்னார். 'குழந்தை பிறந்த நேரம் சரியில்லை. உன் தாய் வழியில் ஒரு மரணம் நிகழும்' என்று. அவர் சொன்னது உண்மையாயிடுச்சு மாமா... என் தாயே இறப்பார்னு கனவிலும் நினைக்கல,” என்று அவள் சொல்லி கதறி அழுதாள். ஆர்த்தியின் பிறப்பு தன் தாயின் மரணத்திற்கு காரணம் என்ற நிழல், கற்பகத்தின் மனதில் ஆழமாகப் படர்ந்தது.

ஆண்டுகள் உருண்டோடின. ஆர்த்தி, தந்தையின் அரவணைப்பு எனும் ஒரே குடைக்குக் கீழ் வளர்ந்தாள். அவள் பருவமும் எய்தினாள். ஒரு நாள் மாலை... பள்ளி முடிந்து ஆர்த்தி சற்று தாமதமாக வீடு திரும்பினாள். வாசலில் நின்றிருந்த கற்பகத்தின் முகம் கோபத்தின் உச்சிக்குச் சென்றது. “இவ்வளவு நேரமாடி வெளியில் சுத்துற?” – என்று சமையலறையில் இருந்து தோசைக் கரண்டியை நெருப்பில் பழுக்கக் காய்ச்சி எடுத்து வந்து பிஞ்சு காலில் சூடு வைத்தாள்!

பயங்கர சத்தத்துடன்... ஆர்த்தி அலறினாள். அந்தக் கொடூரச் செயல் ஆர்த்தியின் காலில் மட்டுமல்ல, அவளது மனதிலும் ஒரு நீங்கா வடுவாக பதிந்தது. இதைப் பார்த்த முத்து வெடித்துச் சிதறினான். “என்ன செஞ்ச கற்பகம் நீ? ஒரு தாய்க்குரிய இரக்கம் துளிகூட இல்லையா?” என்று கண்டித்தான். இருவருக்கும் இடையே நடந்த சண்டையில் அவன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினான்.

ஆர்த்திக்கு இருந்த ஒரே நம்பிக்கை, அவளது அப்பா மட்டும்தான். அவரும் தன்னை விட்டுப் பிரிந்ததை எண்ணி, அவள் மனது உடைந்த பாத்திரம் போல் ஆனது.

அந்த மன உளைச்சலில் இருந்து வெளிவர, ஆர்த்தி வேலைக்குச் சென்றாள். அங்கு, அவளுடன் வேலை பார்த்த ஒரு வாலிபருடன் நட்பு என்னும் துளிர் காதலாக மலர்ந்தது. அவனுடைய பின்னணி என்ன, அவன் யார் என்ற எந்த விவரமும் அறியவில்லை என்றாலும், அவன் மேல் ஒரு புது நம்பிக்கை பிறந்தது.

தந்தையின் இழப்பு கொடுத்த வெற்றிடத்தை அவன் நிரப்புவான் என்று நம்பினாள். அவனிடம் முழுமையாகத் தன்னை ஒப்படைத்தாள். அதன் விளைவு: ஆர்த்தி கர்ப்பம் தரித்தாள்.

அதிர்ந்து போய் காதலனிடம் சொன்னாள். “பயப்படாதே ஆர்த்தி! உன்னையும், உன் குழந்தையையும் நான் பார்த்துப்பேன்,” என்று அவன் தைரியம் கூறினான்.

இந்த விஷயத்தை அறிந்த முத்து, இருவரையும் அழைத்துச் சென்று, திருமணம் செய்து வைத்தார். ஆர்த்திக்குப் பாதுகாப்பான ஒரு உலகம் கிடைத்துவிட்டதாக நினைத்தாள்.

ஆனால், ஒரு நாள்... வேலைக்குப் போனவன் இரவு கடந்தும் வீட்டிற்கு வரவில்லை. மாதங்கள் கடந்தன, ஆர்த்தியும் அழகான ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள். குழந்தையின் சிரிப்புக்கூட அவளது தனிமையைப் போக்கவில்லை.

“எல்லாமே என்னாலதான்! என் பொண்ணுக்கு இந்த நிலைமை வந்ததற்கு நான்தான் காரணம்,” என்று தன்னைத்தானே நொந்துகொண்டு, மன உளைச்சலின் உச்சத்திற்கே சென்ற முத்துவின் இதயம் உடைந்தது. தன் கண்களை நிரந்தரமாக மூடினார்.

முத்துவின் இழப்பு, ஆர்த்தியைத் தனிமையில் ஆழ்த்தியது. இனி எந்த ஒரு ஆதரவும், அரவணைப்பும் இல்லை. ஆனால், இப்போது அவள் தனி இல்லை. தன் கையில் இருக்கும் குழந்தையைப் பார்த்தாள்.

அந்த நொடி... புயலுக்கு நடுவிலும் அணையாத தீபமாக மாறினாள் ஆர்த்தி. காலில் தாயால் சூடு வைக்கப்பட்ட வடு... அவள் மனதின் வலியை நினைவுபடுத்தியது. தனக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதி... அவள் கோபத்தைத் தூண்டியது. இனி அழுகை இல்லை. தன் மகனுக்காக, அவள் போராட்டத்தின் மறு உருவமாக எழுந்தாள்..