நவரத்தினங்கள்

1…பிரைவசி

“பெரியம்மா! எனக்கு ஒரு வாரம் வேலை பெங்களூரில். நான் உங்க கூட இருக்கலாமா?” என்று போனில் தங்கை பெண் பெங்களூர் வருவதற்குப் பெர்மிஷன் கேட்டாள்.

சின்ன வயதில் வளர்ந்த முறையில் உரிமையுடன் தான் கேட்கிறாள். தவறு இல்லை. ஆனால் அதெல்லாம் பழங்காலம். அந்தக் காலம்! அந்தக் காலம்! இப்போது எல்லாமே மாறிவிட்டது.

இரு அண்ணன்களும் அவளுடன் சகஜமாகப் பேசி சிரித்த காலங்கள் மலையேறி போச்சு. எப்ப பார்த்தாலும் லேப்டாப்பைச் சுமந்து கொண்டு ஏதோ பேசிக்கொண்டு நடப்பதையே பார்க்க நமக்கே எரிச்சலாக வரும். இதனை இவள் எப்படி நினைப்பாளோ?

இதற்கு மருமகளும் சம்மதிக்க வேண்டும். அவளோட ரூம் வாழ்வே தனிப்பிரைவசி. இவனே அவளிடம் பேசுவது சில நிமிடங்கள் தான்.

நமக்கு அடுப்படி தான். ஆனாலும் நாம் செய்யும் எதுவும் லட்சியம் இல்லை. அவர்கள் ஆர்டர் பண்ணுவதும் தெரியாது. சாப்பிடுவதும் தெரியாது.

“என்னடா நான் செய்து விட்டேனே?” என்று சொல்லி சாப்பிடச் சொல்லுவேன். சில நேரம் சாப்பிட்டு விடுவான். ஆனால் இது கொஞ்ச நாள் தான். அதற்கு அப்புறம் அவனே சொன்னான் “சாப்பாடு செய் அம்மா என்று சொன்னால் மட்டுமே செய்தால் போதும்!” என்று சொல்லிவிடுவான். ஆனாலும் மனசு கேட்காது ஏதோ செய்து வைப்பேன் ஆனாலும் அதில் ஒன்று கூட செலவாகி இருக்காது காலையில் வரும் துணைதெய்வத்தை எடுத்துச் செல்லச் சொன்னால் சில சமயம் எடுத்துச் செல்வாள் பல சமயம் அவளும் “எனக்கு வேண்டாம் அம்மா தூர போட்டு விடலாம்!” என்பாள்

பாத்ரூம் சென்றால் அதிகமாக பொருட்கள் இருக்கும். கண்ணில் படும். இதனை இரண்டு தனித்தனியாக யூஸ் செய்கிறார்களோ என்று தோன்றும். இது என்னத்துக்கு இப்படி செய்கிறார்கள் நன்றாக இல்லையே என்று தோன்றும். ஆனால் இது என்ன கண்றாவி என இவரும் என்னைக் கண்டிப்பார். “இதுதான் சிக்கனத்திற்கு எடுத்துக்காட்டா? இது என்ன குடித்தனம்!” என்பார்.

ஆனாலும் வாய்மொழியாகத்தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டுதான் இருக்க வேண்டும். பொதுவாக பையனிடம் கேட்டால் “அதாம்மா! நான் ஆன்லைனில் ஆர்டர் பண்ணினேன். அவளிடம் சொல்ல மறந்து விட்டேன். அவளும் ஆர்டர் பண்ணி விட்டாள். அதுதான் என்பான். இதில் என்ன வேடிக்கை என்றால் அவன் ஆர்டர் பண்ணி வரும் பொழுது அவள் இல்லை அவள் ஆர்டர் பண்ணி வரும் பொழுது அவன் இல்லை வேறு ஏதோ பொருள் என்று வாங்கி நினைத்து வாங்கி வைத்து விட்டேன்!” என்பான். அவளிடம் இதைப் பற்றி கேட்கவே முடியாது.

“சரி! பார்த்து விட்ட பிறகு அவளிடம் கேட்டிருக்கலாமே என்றால், அது பிரைவேசி இல்லை அம்மா!” என்பான். இந்த வார்த்தைதான் ஒரு காலத்தில் நாம் கூட்டுக் குடும்பத்தை விட்டு விலகத் தோன்றிய ஆணிவேர். இது இப்போது வளர்ந்து அதன் ஆணிவேர் மட்டுமே நம்மைக் கொஞ்சம் அசைக்கிறது.

பிரைவசி என்பது இருவருக்குள் தேடிய போது அது அழகாகத் தோன்றியது போல் இருக்கிறது. ஆனால் இப்போது அந்த வார்த்தை நம்மை கண்ணுக்கு வேறு உருவில் வருவது போல அல்லவா இருக்கிறது. வாழ்க்கையில் ஒட்டி வாழ்வதை அழகாக வாழ்ந்த நம் முன்னோர்கள் சிறந்தவர்களாகத் தோன்றினார்கள். ஆனால் இனி எல்லாம் நினைவுகளே மருந்துகளாக இருக்குமே தவிர பிரைவசி இன்னும் கிளைவிடும். அதன் கிளைகளைப் பார்க்கும் தைரியம் கூட இல்லை நமக்கு.

“பெரியம்மா ரொம்ப ஆழ்ந்து யோசனையா?” என்ற கேள்வியால் திரும்பவும் தன்னிலைக்கு வந்தேன்.

“இல்லையம்மா என்று சொன்றவள் “வாயேன்!” என்றேன். “அண்ணா மன்னியிடம் பேசிவிட்டுசொல் நீயே சொல்லாதே!” என்றாள்.

மெதுவாக பையனிடம் ஆரம்பித்து விஷயத்தைச் சொல்ல “இல்லை அம்மா! அதெல்லாம் சரிப் படாது! எங்க பிரைவசி கெடும். மேலும் “இக்காலத்தில் இரவில் தங்குவது என்பது இயலாத காரியம்!” என்றான். “நான் அவளுக்கு நல்ல அக்காமடேஷன் அரேஞ்ச் பண்ணிக்கிறேன் தங்கச் சொல்லி நானே அவளிடம் பேசிக் கொள்கிறேன்!” என்றான். 

சரி என்று அத்துடன் முடித்துக் கொண்டேன். “என்ன உலகம் இது எங்கே போகிறது?” என்று தெரியவில்லை. அந்தக் காலத்தில் ஏழு மணி ஆனால் வீட்டை பூட்டிக்கொண்டு உறங்கி விடுவார்கள். தன் குடும்பத்துடன் காலத்தை கழிப்பார்கள். ஆனால் இங்கு விடிய விடிய விழித்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் ஏன் நம் பந்துக்கள் வந்து தங்கி இரவை கழிப்பது எப்படி என்று யோசிக்கிறார்கள் என்பது கேள்விக் குறியாகத்தான் இருக்கிறது.  

ஏதாவது விசேஷமாக இருந்தால் மட்டுமே கூட்டத்தோடு கூட்டமாக இருக்கலாம். தனி மனிதனாக அவர்கள் வீட்டில் அவரைச் சந்திப்பது என்பது முடியாது போலும் என்று தோன்றியது.

பிரைவசிக்கு நாம் கொடுத்த உருவம் மாறி இப்பொழுது அதன் உருவம் நமக்கே தெரியவில்லையே!

Banumathinachiyar sivagiri